Lubię szarą rzeczywistość ale ona boli. Czasem w nocy budziłam się i czułam jak z nieszczęścia nie chce mi się nic. Jedyne czego chciałam to stały czysty uśmiech na mojej twarzy. Brakowało mi kogoś kto uszczęśliwiałby mnie, przy tym kimś mogłabym zapomnieć o tej szarości. Być przy nim byłoby moim pragnieniem. Największym, takim że wszystkie inne były by niczym w porównaniu z tym marzeniem.
Kiedyś ktoś już powiedział mi że, żeby mnie uszczęśliwi zrobił by wszystko. Gdy było po wszystkim cisza, bezradność i te słowa bolały najbardziej.
Dzisiaj nie mam nic. Nie mam nikogo o kogo mogłabym walczyć.
Nie mam ochoty znów pisać o tym, o czym właśnie zaczęłam. Może to tylko słowa, które sama wypowiedziałam ale TE słowa bolą a ja wcale nie chcę już cierpieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz